Het is onwijs moeilijk en eng om toe te geven dat je ‘hoofd het even niet meer doet’. Het is niet zoals een gebroken arm of een griep, waar standaard remedies voor zijn en wat zichtbaar of meetbaar is. Je kunt ook niet meten hoe erg je hoofd het niet doet of hoe lang het gaat duren voordat je weer ‘beter’ bent. Soms is het zelfs een kwestie van mee leren omgaan in plaats van genezen.
Ik heb het nog niet eens over de omgeving, maar het begint al bij jezelf. ‘Ik stel me aan, anderen hebben het veel zwaarder dan ik, als ik gewoon even gezellig doe hebben anderen in ieder geval geen last van mij’. Net zolang doorgaan tot je van vermoeidheid en verwarring staat te janken in de supermarkt en niet meer weet hoe je nou ook alweer moest schakelen in de auto. Alles om maar niet toe te geven dat het niet goed gaat met je. Het leven moet toch altijd leuk zijn?
Als je er dan uiteindelijk niet meer onderuit kan, moet je nog maar hopen dat je omgeving je serieus neemt. Je hebt per slot van rekening zolang een ‘het gaat prima met mij’ masker op gehad, dat het wel een hele goede vriend/vriendin/familielid moet zijn om daar doorheen te prikken. Laat staan dat je op je werk moet gaan vertellen dat je het even niet meer aan kan. Het voelt als falen, opgeven en vooral als zwak zijn.
De eerste reacties van mensen zijn vaak ‘Jij?! Maar je bent zo jong/vrolijk/mooi bla bla bla… ‘ wat vaak enkel het gevoel dat je je aanstelt versterkt en er ook zeker niet voor zorgt dat je je serieus genomen voelt (hoe goed bedoeld ook!).
Ik ben niet van mening (en ook niet opgevoed met) dat je al je vuile was buiten moet hangen. Je hoeft niet te verantwoorden aan de wereld waarom je het moeilijk vind om bijvoorbeeld je bed uit te komen. Waardoor je je niet goed voelt gaat alleen de mensen wat aan met wie je dat zelf wilt delen, maar je hoeft het echt niet alleen te doen. EN JE BENT NIET DE ENIGE.
Iemand leerde mij ‘Waarom moeilijk doen, als het samen kan’ en precies dat. Punt.
