Pijn. Lang geleden dat ik zo’n pijn had. De laatste keer was 2 jaar en tien maanden geleden toen ik lag te bevallen. Toen wist ik waar ik het voor deed. En dat het eindig was. Maar nu…

2022, wat begin je kut zeg. Het is 19 januari en ik ben 2 wortelkanaalbehandelingen, 2 getrokken kiezen, een antibioticum kuur en weet ik hoeveel zakjes ibuprofen afgewisseld met paracetamol verder heb ik nog steeds pijn. Diagnose: ontstoken kaakbot. Voor de 10e keer vraag ik of ik een kunstgebit mag en de tandarts schiet in de lach. Schiet mij maar lek. 

Toegegeven dat dry january me erg makkelijk gemaakt wordt zo, wordt ik toch nog hip en bewust. Over bewust gesproken: bodyscan! Ja, komt ie:

Slapeloze nacht nummer 25. Ik kan geen manier meer vinden om te liggen, zit aan de max van pijnmedicatie en heb al 10 keer gespoeld met vodka (ik heb het echt uitgespuugt). Ik lig de serie FBI te kijken ter afleiding en bedenk me ineens dat ik tijdens therapie ooit een bodyscan moest doen, waar ik super goed op sliep (ondanks dat dat toen niet de bedoeling was maar oke). Ik open Youtube en zoek op bodyscans. Na de vijfde zwijmelende zeikstem vind ik er een die mij minder irriteert en ik ga luisteren. 

Ik ga braaf liggen zoals ze zegt. Ik moet de geluiden om me heen uitzetten en degene die ik niet uit kan zetten moet ik ‘accepteren’. Opeens erger ik me kapot aan de klok die ik voor het eerst hoor. Oke, focus op de stem. Adem in, adem uit. Ontspan en merk hoe je ademhaling vanzelf gaat. Mijn ademhaling gaat helemaal niet vanzelf meer, omdat ik me erop focus. Ik begin raar te ademen en begin het vermoeden te krijgen dat deze vrouw mij niet mag. We gaan nu beginnen aan de bodyscan. Voel je mond, je tanden en je tandvlees… Uit pure frustratie verwijder ik de Youtube app. De volgende ochtend bel ik maar weer de tandarts: ‘mag ik nu dan alsjeblieft een kunstgebit?!’