Mijn jarenlange slechte keuzes maken en nare ervaringen op het gebied van school, werk en mannen hadden mij voorbereid op dit moment. Ik mocht een week meelopen bij een zorggroep voor voornamelijk verstandelijk beperkte boefjes.
Dag 1 wist ik al dat ik hier niet meer weg wilde. Het werk op zich vond ik een geweldige uitdaging, de collega’s open en vol humor en de leidinggevenden kon ik op mijn blote knietjes danken voor deze kans. Dit was het. Na jaren met behoorlijke tegenvallers, domme keuzes en uiteindelijke intensieve therapie, zou ik hier gaan bewijzen dat ik meer kan. Mijn (niet altijd gewaardeerde) adremme reacties, oprechtheid en ervaringen, zorgen er juist voor dat ik hier op mijn plek ben. Ik grijp dit met beide handen aan, ga er vol voor en laat niks mij in mijn weg staan.
Dag 2 nog gemotiveerder en minder gespannen weet ik met nog meer zekerheid dat dit een droombaan is voor mij. Ik zal opnieuw moeten gaan studeren, maar dat gaat mij lukken. Ik ga mij door niets laten afleiden. Niet door faalangst, niet door mijn dipdagen en al helemaal niet door mannen.
Dag 3 was ik de sjaak. Ik kwam het terrein oplopen, waar net een nieuwe bewoner zijn spullen aan het verslepen was van het busje naar zijn kamer. Een van de mannen die hem hielp, zorgde ervoor dat ik rood aanliep, begon te stamelen en dacht ‘gast, ik wil jouw kinderen’. Ik weet nog dat ik angstvallig hoopte dat hij niet een van mijn collega’s zou zijn, want dat zou dus vet afleiden van al mijn bovenstaande doelen. Ik besloot snel het kantoortje in te glippen en te hopen dat mijn fantasie op benen terug zou gaan waar hij vandaan kwam, zodat ik verder kon met mezelf bewijzen. Opeens komt ook hij het kantoor binnen. Hij geeft me een hand ‘Hee ik ben J, welkom’. Wacht, ik herken die naam… KAK, hij is een van mijn leidinggevende.
