De derde dag van de vakantie zit ik in het zwembad. Ons eigen zwembad in onze eigen achtertuin, omdat Corona (virus, niet het bier), onze vakantieplannen in de war heeft geschopt. Ik probeer te mediteren. Want dat schijnt goed te zijn voor je psychische welzijn. Ik doe mijn ogen dicht en probeer mijn gedachten hun gang te laten gaan. Ik schrik me de pleuris van een badeend die tegen mijn borst aan dobbert. Ik geef de eend een slinger en focus mij opnieuw op het niet focussen (ik ben een beginner, don’t judge me). Twee vliegen proberen een baby te maken op mijn arm. Arm onder water en door. Een vrachtwagen toetert en ik ben er klaar mee. Mediteren is hard werken en ik heb vakantie.
Ik woon tegenwoordig in een gehucht tussen boeren en plat pratende mensen. Ik probeer in te burgeren en zeg bijvoorbeeld al ´trekker’ in plaats van ‘tractor’. Ook ken ik een aantal uitdrukkingen en ben ik minder panisch voor beestjes (kikkers tellen niet). Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat ik al vier insecten van de verdrinkingsdood heb gered. De vijfde landt net in het water. Een dikke tor met een vies kleurtje. Ik ben het zat, voel mijn Amsterdamse roots opkomen en laat ‘m aan zijn lot over. Liefdadigheid heeft ook een grens.
